Hellen van Meene (d. 1972) son yirmi yıldır dünyanın en önemli fotoğrafçıları arasında gösteriliyor. Fark yara- tan stili ve yetişkinlik sınırındaki genç kızları görüntülediği zamansız ve mahrem fotoğrafları, uluslararası beğeni kazanmasını sağladı. Kişisel ve karma sergiler sayesinde eserleri sanatçıya Japonya’dan Kore’ye ve ABD’ye geniş bir hayran kitlesi kazandırdı.

Hellen van Meene’nin kariyeri, Gerrit Rietveld Academie’den (Amsterdam) mezun olmasının hemen ardından, 1996’da hızlı bir şekilde başladı. Birçok karma sergide yer aldı. Amsterdam’daki Paul Andriesse sanat galerisindeki ilk kişisel sergisinin ardından, Londra’daki Photographers Gallery’de açtığı sergiyle uluslararası ün kazandı. Sanatçının eserleri başta Hollanda olmak üzere, Gemeentemuseum Den Haag (Lahey), Victoria & Albert Museum (Londra) ve MoMA (New York) gibi dünyanın dört bir yanındaki büyük müzelerin koleksiyonlarında yer alıyor. Van Meene’nin eşsiz üslubu, fotoğraflarında yarattığı zamansız, gizemli atmosfer ve tutarlı doğal ışık kullanımıyla şekilleniyor. Fotoğraflarında ışığı kullanma biçimi ve ergenlik çağındaki kızlarla oluşturduğu kompozisyonlar nedeniyle işleri, Botticelli’den Velázquez’e, Rafael öncesi dönemden 19. yüzyıla farklı dönemlerden birçok sanatçıyla karşılaştırılıyor. Van Meene modellerini kendi sosyal çevresinden ya da doğrudan sokaktan buluyor. Fotoğrafa konu olan kişinin kim olduğu ya da nereden geldiği sanatçı için önem taşımıyor. Bu nedenle fotoğraflarına isim vermekten bilinçli olarak kaçınıyor.

Julia Fullerton-Batten’ın erken dönem işlerinin büyük bölümünde Almanya, ABD ve Birleşik Krallık’ta geçirdiği ergenlik yıllarının izleri vardır. Annesiyle babasının boşanması, ilk ilişkileri ve genel olarak kendi yaşam öyküsü bu eserlerde ilham kaynağı vazifesi görmektedir. Yakın dönem işlerindeyse sosyal sorunları ve çoğunlukla tartışmalı konuları odağına alıyor.

Bremen doğumlu Fullerton-Batten, üniversitede fotoğraf eğitimi aldı. Profesyonel fotoğraf- çılara asistanlık yaptıktan sonra, 1995 yılında kariyerine başladı ve 2005 yılından itibaren ün kazandı. Sanatçının kullandığı sinematografik aydınlatmayla vurgulanan alışılmamış mekânlar, yaratıcı ortamlar ve sokaktan seçilmiş modeller, eserlerini farklı kılan fotoğraf stilinin yapıtaşlarını oluşturuyor. Fotoğraflarında görsel gerilimin altını çiziyor ve üzerlerine bir tutam gizem tozu serpiştiriyor. Bu sayede izleyiciyi fotoğrafa bir kere daha bakmaya, bir yenilik ve daha derin anlamlar bulmaya teşvik ediyor. Sanatçı aynı zamanda sayısız ödüle sahip bir Hasselblad Master. Son olarak Londra’daki National Portrait Gallery için Birleşik Krallık Ulusal Sağlık Hizmetleri’nin önde gelen isimlerinin portrelerini fotoğrafladı. Söz konusu portreler, müzenin kalıcı koleksiyonuna dahil edildi. Sanatçının eserleri ayrıca, İsviçre’nin Lozan kentindeki Musée de l’Elysée’nin kalıcı koleksiyonunda da bulunuyor.

212 Fotoğraf Festivali her yıl yerel yeteneklere ev sahipliği yaparak çağdaş fotoğraf sahnesinin taze ve merak uyandıran yeteneklerini tanıtıyor. Festivalin ilk edisyonunda kendi tekniklerine son derece hakim ve kendini geliştirmeye tutkuyla inanan yerli isimlerden bir seçki oluşturduk.

Bilinçli olarak çokdisiplinli bir seçim yaptık. Her ne kadar farklı estetik yaklaşımlara sahip olsalar da sanatçılar işlerinde tutarlı sorulara yer veriyor ve son derece dikkat çekici eserlere imza atıyor.

Festivalde amacımız yalnızca çağdaş sanatçıların işlerini sergilemek değil, aynı zamanda bu sanatçılara festivalde kurulacak iletişim ağından yararlanma ve çağdaş fotoğraf dünyasının önemli aktörleriyle bir araya gelme olanağı sunmaktır. Seçilen eserlerin tamamı, kimlik ve mekân temaları etrafında, algı ve rafine ifade biçimleri ekseninde buluşuyor.

İstanbul doğumlu Sinan Tuncay, Sabancı Üniversitesi Görsel İletişim Tasarımı bölümünden mezun olduktan sonra yüksek lisansını Fotoğraf ve Video alanında New York’taki School of Visual Arts’ta tamamladı. ‘Annem Evde Yok’ adlı video enstalasyonu 2013 yılında İstanbul Modern’in ‘Yakın Menzil’ grup sergisinde yer aldı ve ardından müzenin kalıcı koleksiyonuna dahil edildi.

‘Mahrem-i Umumî’ adlı projesiyle, 2015’te Musée de l’Elysée tarafından İsviçre’de düzenlenen ‘reGeneration3: Fotoğrafta Yeni Pers- pekti er’ sergi projesine davet edilen 50 uluslararası sanatçıdan biri oldu. İlk kişisel sergisi ‘Üzgünüm Leyla’ 2016’da New York’ta açıldı ve son dönemde New York Sanat Vakfı tarafından burs ile ödüllendirildi.

Aynı zamanda Sezen Aksu’nun ‘Vay’ (2012) ve ‘Manifesto’ (2017) videolarında imzası olan Tun- cay, yaşamını New York’ta sürdürüyor. Türkiye’de 2016’da ‘Sentetik’ başlıklı kişisel sergisini açtığı C.A.M. Galeri tarafından temsil ediliyor.

Mimar Sinan Güzel Sanatlar Üniversitesi’nden mezun olan Can Dağarslanı, mimarlık okuduğu dönemde fotoğrafa giderek daha fazla ilgi duymaya başladı. Mimarinin ve fotoğrafın bileşimi olarak tanımlanabilecek eserleri, sessiz, alışılmadık, ferah mekânlarda, (a)simetri ve belirgin renk kodları ile kendini zarifçe ifade eden modellere odaklanıyor. Kendine özgü rafine bakışını yansıttığı fotoğraflarla izleyicilerine meydan okuyor.

Dağarslanı, mimari geçmişinden olduğu kadar insanların algılarına ve yanılsamalarına karşı beslediği ilgiden de esinleniyor. Bu sayede ortaya görsel çatışmalar ve oyuncu bir imgelemle dolu benzersiz çalışmalar çıkıyor. Sanatçı İstanbul’da yaşıyor.

Olgaç Bozalp’in fotoğrafları, çoğunlukla Yakın Doğu güneşinin ışığını üzerinde taşıyor. Antidote dergisinin ‘Borders’ sayısının fotoğrafları için davet edilerek, 2017 yılında Avrupa, Afrika ve Yakın Doğu’yu keşfe çıktı. Bu sırada özellikle İran’da, Tahran ve Kaşan sokaklarında tanıştığı yabancıların mahrem portrelerini kendi giysileri ve iddialı moda parçalarıyla birleştirerek, onları kendi evlerinde fotoğrafladığı bir seriye imza attı. İşleri ayrıca Aperture Magazine, Replica ve Dust Magazine’de yayınlanan Bozalp, Londra’da yaşıyor.